Niewieście i po śmierci wierzyć, mówią, szkoda.

Czego pewny trefunek^[2] okazyją poda,

Kiedy z macierzyńskiego upadszy słup grobu

Co dwu pasierbów miała, zabił oraz obu.

Był i w Polszcze^[3], po śmierci że nie wierzyć żenie^[4],

Przykład. Na pospolite jechał mąż ruszenie.

A ta namówiwszy się z swoją sługą starą,

Zachorzawszy, umiera pod trupa maszkarą^[5].

Wór piasku i posoki^[6] związawszy w zapaskę^[7],

Żeby trupem śmierdziała, w trumnę stawia faskę^[8].

Szle^[9] smutną wierna sługa nowinę do męża,

Że nie mogli w kościele dłużej cierpieć księża,

że do grobu dla smrodu^[10] przyszło spuścić panią;

Wolno mu będzie sprawić egzekwije^[11] za nią,

Która do nieznajomych, gdzieś w dalekiej Żmudzi

Co najostrożniej może, jedzie z gachem^[12], ludzi^[13].

I tam wieś kupią, a mąż tylko się nie wiesza^[14];

Rozum się mu od żalu w smutnej głowie miesza.

Toż powróciwszy z wojny, egzekwije szumne

Sprawi, próżną nad grobem postawiwszy trumnę.

Oraz wotum^[15], w którym był, w tymże czyni kirze

Przed ołtarzem, w małżeńskie nie wchodzić przymierze.

Górze się z górą trudno; choć będzie dalekiem

Jeden drugiego, może człowiek się zejść z człekiem.

Szlachcic znajomy, mając krewnego na Żmudzi,

W tamten kraj, spodziewając się spadku, zatrudzi —

Wielom to okazyją do nawiedzin bywa.

Czego mu sercem życzy, językiem pokrywa.

Cieszy się wrzeczy^[16], że go w dobrym zastał zdrowiu,

Choćby wolał^[17] na marach, w grobie pogotowiu^[18].

Niewiem, jakim trefunkiem owo mu się zdarzy

Poznać dawno znajomą panią sobie z twarzy,

Która już, co na świecie rzeczą było nową,

Żoną umarłszy, żyła zaś po śmierci wdową.

Wszelakich się podobieństw ile może chwyta,

Ani w czesie^[19] omyli, kiedy o nią pyta.

Więc wróciwszy do domu, mężowi opowie,

Żeby się znowu kłaniał^[20] zmartwychwstałej wdowie.

Ten do trumny, w trumnie nic, tylko piasek suchy,

W fasce mały tylko już znak wołowej juchy^[21].

Odiskał^[22] ci ją, czego i sama nie zbrania,

Pokazawszy wizerunk^[23] światu zmartwychwstania.

Nie takąć wstała, jakąć śmierci szła do gardła,

Bo choć nie trupem, ale dudkami prześmiardła^[24];

Dwadzieścia w żywym grobie lat leżąc z okładem,

Babą wróci; jednakże i on już był dziadem.